Hoeveel moeite Sven De Ridder ook heeft gedaan, zijn vader Ruud De Ridder ging nooit op die uitnodigingen in om naar de theaterstukken van zijn zoon te komen kijken. Vorig jaar is hij dan toch één keer komen kijken en dat op eigen houtje.
Je zou kunnen denken dat dat een teken is van toenadering, maar dat betwijfelt Sven toch. Maar het maakt hem ook niet zoveel meer uit.
“Ik lig er niet wakker van. Ik ga hem ook niet vragen wat hij ervan vond. Ik heb dat nooit gedaan, vragen naar feedback. Die komt spontaan of die komt niet. Van het ‘Tekening aan de ijskast’-syndroom ben ik af.”
Sven zal zijn vader zeker niet tegenhouden om nog naar voorstellingen te komen kijken, maar het zal dan wel zonder uitnodiging van zijn zoon zijn.
“Het deed me wel iets om hem vorige zomer tijdens de voorstelling in de zaal te zien zitten. Ik dacht wel dat ik hem na de voorstelling nog even zou kunnen spreken. Maar als dat niet zo is, dan niet. Denk nu niet dat ik huilend naar huis ben gegaan. Nee, daar ben ik echt over. Ik heb mijn eigen leven.”
