De eerste jaren na de geboorte van zoontje Lenny waren voor Stan Van Samang en zijn partner waren heel heftig. Lenny sliep heel weinig en bijgevolg ook zijn beide ouders.
Lenny sliep telkens in heel korte stukjes, soms maar 20 minuten. En Stan en Barbara deden eigenlijk noodgedwongen hetzelfde.
“Je kon zijn slaapetappes zien: ‘ Ha , hier was een lang stuk van 24 minuten. Oh, hier was een heel lang stuk van 35 minuten, maar toen ben ik wel opgestaan…’ Meestal hadden we zelf in totaal een uur geslapen, in stukken van vier minuten. Dat breekt je helemaal”, zegt Stan in Het Nieuwsblad.
Je hebt natuurlijk veel over voor je kind. Maar ook als vader of moeder bereik je wel eens een punt waarop het genoeg is geweest.
“Een paar keer stond een van ons aan het bed om de ander wakker te maken: ‘Het is aan u, want ik zou hem iets doen’. Je doet dat niet, die stap is gelukkig te groot. Maar we snapten het wel dat mensen kunnen breken en hun kind schudden: ‘ Stop, stop met schreeuwen ‘. Die onmacht is moordend, want hij schreeuwt om hulp, maar kan niets zeggen… “
